کم شنوایی و کاشت حلزون

کم شنوایی و کاشت حلزون

بالغ بر 5% جمعیت جهان (معادل 430 میلیون نفر) نیازمند توانبخشی برای کم شنوایی نانتوان کننده هستند. تخمین زده می شود که تا سال 2050، بالغ بر 700 میلیون نفر به این بیماری مبتلا شوند. در ایران از هر 1000 نوزاد متولد شده، 2.7 انها کم شنوا هستند که معادل 3500 نوزاد در سال می باشد. این رقم یعنی 5.3% افراد در جامعه از ناشنوایی و کم شنوایی رنج می ‌برند. در این مقاله ما ابتدا به توضیح مختصری در مورد کم شنوایی پرداخته و سپس به طور خاص به یکی از روش های درمان آن یعنی کاشت حلزون میپردازیم.

کم شنوایی چیست:

زمانی یک فرد مبتلا به کم شنوایی است که نتواند به خوبی یک فرد دارای شنوایی نرمال یعنی آستانه 20 dB یا بهتر بشنود. کم شنوایی می تواند خفیف، متوسط، شدید یا عمیق بوده و یک یا هر دو گوش را درگیر کند. علل اصلی کم شنوایی عبارتند از کم شنوایی مادرزادی یا زودرس در دوران کودکی، عفونت مزمن گوش میانی، کم شنوایی ناشی از صدا، کم شنوایی مرتبط با افزایش سن، و داروهای اتوتوکسیک که به گوش داخلی آسیب می رسانند.

تاثیرات کم شنوایی گسترده است و عمیق است. این تاثیرات شامل عدم توانایی در ایجاد ارتباط با دیگران مخصوصا در سالمندان و تاخیر در تکامل گفتار در کودکان که هر دو مورد به نحوی منجر به انزوای اجتماعی می شود، می باشد. 

 

چهار نوع کم شنوایی وجود دارد:

 

• کاهش شنوایی هدایتی

از دست دادن شنوایی ناشی از چیزی که مانع از عبور صداها از گوش خارجی یا میانی می شود. این نوع کم شنوایی اغلب با دارو یا جراحی قابل درمان است.

• کم شنوایی حسی عصبی

از دست دادن شنوایی زمانی رخ می دهد که مشکلی در نحوه عملکرد گوش داخلی یا عصب شنوایی وجود داشته باشد.

• کم شنوایی مختلط

کم شنوایی که شامل کم شنوایی انتقالی و حسی عصبی است.

• اختلال طیف نوروپاتی شنوایی

از دست دادن شنوایی زمانی رخ می دهد که صدا به طور معمول وارد گوش می شود، اما به دلیل آسیب به گوش داخلی یا عصب شنوایی، صدا به گونه ای سازماندهی نمی شود که مغز بتواند آن را درک کند.

 

درجه کم شنوایی می تواند از خفیف تا عمیق متغیر باشد:

 

• کم شنوایی خفیف (صداهای بین 25 تا 39 دسی‌بل)

     فردی که کم شنوایی خفیف دارد ممکن است برخی صداهای گفتاری را بشنود اما شنیدن صداهای ملایم سخت است به خصوص اگر صدای پس زمینه زیاد باشد.

• کم شنوایی متوسط (صداهای بین 40 تا 69 دسی‌بل)

     فردی با کم شنوایی متوسط ممکن است زمانی که فرد دیگری در سطح عادی صحبت می کند، تقریبا هیچ گفتاری نشنود.

• کم شنوایی شدید (صداهای بلندتر از 70 تا 89 دسی‌بل)

     فردی که دچار کم شنوایی شدید است، وقتی فردی در سطح عادی صحبت می کند هیچ گفتاری نمی شنود و تنها برخی صداهای بلند را می شنود.

• کم شنوایی عمیق (تنها صداهای بلندتر از 90 دسی‌بل)

     فردی که دچار کم شنوایی عمیق است هیچ گفتاری را نمی شنود و تنها صداهای بسیار بلند را می شنود.

 

تشخیص کم شنوایی

بیمارانی که احساس کم شنوایی می‌کنند، ابتدا باید به پزشک مراجعه ‌کنند. پزشک با بیمار صحبت خواهد کرد و چندین سؤال در مورد علائم از جمله زمان شروع و بدتر شدن میزان آن سوال می‌کند، و اینکه آیا فرد همراه با کم شنوایی احساس درد دارد.

پزشک با استفاده از اتوسکوپ، داخل مجرا و پرده گوش را معاینه می‌کند. موارد زیر ممکن است در طول معاینه تشخیص داده شود:

 

• انسداد ناشی از یک شی خارجی

• تجمع جرم گوش

• عفونت در مجرای گوش

• عفونت در گوش میانی، در صورت وجود برآمدگی در پرده گوش.

• کلستاتوم، رشد پوست در پشت پرده گوش در گوش میانی.

• مایع در مجرای گوش

• پارگی پرده گوش

 

پزشک درمورد شنوایی سؤالاتی خواهد کرد، از جمله:

• آیا اغلب از مردم می‌خواهید آنچه را که گفتند را تکرار کنند؟
• آیا درک مکالمات تلفنی سخت است؟
• آیا صدای زنگ در را نمی‌شنوید؟ اگر چنین است، آیا این اتفاق مکرر رخ می‌دهد؟
• وقتی چهره به چهره با مردم صحبت می‌کنید، آیا باید تمرکز کنید؟
• آیا تا به حال کسی به شما گفته است که ممکن است مشکل شنوایی داشته باشید؟
• آیا اغلب تشخیص اینکه صدا از کجا می‌آید دشوار است؟
• وقتی چند نفر در حال گفتگو هستند، آیا درک این موضوع که یکی از آنها به شما چه می‌گوید، سخت است؟
• آیا اغلب به شما گفته می‌شود که صدای تلویزیون و رادیو خیلی بلند است؟
• آیا درک صدای مردها از خانم‌ها آسان‌تراست؟
• آیا بیشتر روز را در یک محیط پُر سر و صدا می‌گذرانید؟
• آیا صدای وزوز، فش‌فش یا زنگ از گوش خود می‌شنوید؟
• آیا از مکالمه‌های گروهی خودداری می‌کنید؟

 

اگر به بیشتر سؤالات فوق “بله” پاسخ داده‌اید، به شنوایی‌شناس مراجعه کرده و شنوایی خود را بررسی کنید.

 

تست غربالگری عمومی

ممکن است پزشک از بیمار بخواهد یک گوش را بپوشاند و از او درباره چگونگی شنیدن کلمات گفته شده در شدت‌های مختلف توضیح بخواهد، همچنین حساسیت به سایر صداها را بررسی کند. اگر پزشک به مشکل شنوایی مشکوک باشد، فرد را به شنوایی‌شناس (ادیولوژیست) ارجاع می‌دهد.

آزمایش‌های بعدی که انجام خواهد شد، عبارتند از:

 

تست دیاپازون:

آن همچنین به آزمایش رین (Rinne) معروف است. دیاپازون یک وسیله فلزی دو شاخه است که هنگام ضربه، صدا تولید می‌کند. تست‌های ساده دیاپازون ممکن است به پزشک در تشخیص وجود کم شنوایی و اینکه مشکل از کجاست، کمک کند. دیاپازون مرتعش‌شده را روی استخوان ماستوئید پشت گوش قرار می‌دهد. از بیمار خواسته می‌شود وقتی دیگر صدایی را نمی‌شنود، بگوید. سپس، دیاپازون که هنوز هم ارتعاش دارد را در 1 تا 2 سانتی‌متری مجرای گوش قرار می‌دهد. از بیمار دوباره سؤال می‌شود که آیا او می‌تواند صدای دیاپازون را بشنود.

از آنجاکه انتقال هوایی از انتقال استخوانی بیشتر است، بیمار باید بتواند ارتعاش دیاپازون را بشنود. اگر او در این مرحله نتواند آن را بشنود، بدان معنی است که انتقال استخوانی نسبت به انتقال هوایی برتری دارد. این مسئله نشانگر مشکلی در رسیدن امواج صوتی از طریق مجرای گوش به حلزون است.

 

شنوایی‌سنجی:

بیمار هدفون روی گوش‌هایش می‌گذارد و صدا به یک گوش ارسال می‌شود. طیف‌های مختلفی از صداها با شدت و فرکانس‌های مختلف به بیمار ارائه می‌شود. هر بار که صدا شنیده می‌شود، بیمار علامت می‌دهد. هر صدا در شدت‌های مختلف ارائه می‌شود، به این ترتیب شنوایی‌شناس می‌تواند تشخیص دهد که در آن شدت، صدا در آن لحظه دیگر شنیده نمی‌شود. همین تست با کلمات نیز انجام می‌شود. شنوایی‌شناس کلمات را در شدت‌های مختلف (بر حسب دسی‌بل) بیان می‌کند تا جایی که فرد دیگر نشنود.

 

تست مرتعش‌کننده استخوانی:

این مورد برای یافتن چگونگی عبورصدا از استخوان‌ها استفاده می‌شود. مرتعش‌کننده استخوان روی ماستوئید قرار می‌گیرد. هدف این است که عملکرد عصبی که این سیگنال‌ها را به مغز منتقل می‌کند، اندازه‌گیری شود.

 

غربالگری شنوایی کودکان

آکادمی اطفال آمریکا (AAP) توصیه می‌کند که کودکان تست‌های شنوایی را در مواقع زیر انجام دهند:

• قبل از شروع مقطع دبستان

• در سن 6، 8 و 10 سالگی

• حداقل یک بار وقتی که در مقطع دبیرستان هستند

 

تست شنوایی نوزادان

تست گسیل‌های صوتی گوش (OAE) شامل قرار دادن یک پروب کوچک در مجرای گوش خارجی است. معمولاً در حالی که کودک آرام است، انجام می‌شود. این پروب صداهایی را می‌فرستد، سپس صداهای برگشتی (اِکو) از گوش داخلی را بررسی می‌کند. اگر اِکو وجود نداشته باشد، ممکن است کودک لزوماً مشکل شنوایی نداشته باشد، اما پزشکان برای اطمینان از این موضوع و کشف این مسئله نیاز به انجام آزمایشات بیشتر مانند ABR دارند.

 

درمان کم شنوایی و ناشنوایی

چرا کم شنوایی باید درمان شود؟ طبق گفته انجمن گفتار زبان و شنوایی آمریکا، اکنون کم شنوایی سومین بیماری مزمن و شایع در بزگسالان است. در‌صورتی‌که کم شنوایی درمان نشود، ممکن است باعث مشکلات و بیماری‌های جسمی و روحی از قبیل مشکلات شناختی (فراموشی و آلزایمر)، اضطراب و افسردگی شود، همچنین در افراد کم شنوا ممکن است احتمال زمین خوردن و افتادن بیشتر شود.

اکنون روش‌های مختلفی برای درمان کم شنوایی بدون سمعک وجود دارد، اما به دلیل این‌که علل کم شنوایی و انواع آن زیاد و متفاوت است، ارائه راه‌حل درمانی واحد برای انواع کم شنوایی امکان‌پذیر نیست.

روش‌های درمانی کم شنوایی بدون سمعک عبارتند از دارو درمانی، جراحی و روش‌های نوینی از قبیل سلول‌های بنیادی، ژن درمانی، سلول درمانی و تحریک عصب. درمان مناسب بستگی به عوامل متعددی از قبیل نوع و میزان کم شنوایی، علت آن و سبک زندگی شما دارد.

 

کاشت حلزون چیست؟

کاشت حلزون تنها شکل از درمان های پزشکی است که می تواند با استفاده از تحریک الکتریکی عصب شنوایی، بخشی از شنوایی را به فرد ناشنوا بازگرداند. در حدود چهار دهه قبل، کاشت حلزون برای اولین بار به شکل یک پروتز تک الکترودی که عمدتا برای افزایش توانایی لب خوانی و کمک به فرد در آگاهی از صداها استفاده می‌شد، معرفی گردید. اما امروزه پروتزهای مجهز به چند الکترود پیشرفته وجود دارند که امکان مکالمات تلفنی را نیز به کاربران کاشت شده می‌دهند. معیارهای انتخاب یک فرد برای استفاده از کاشت حلزون نیز تغییرات زیادی کرده‌ است و گستره وسیعی از گروه های سنی، از نوزادان تا سالمندان را شامل می شوند.

یک کاشت حلزون شامل بخش های زیر می شود:

 

• یک میکروفون، که صدا ها را از محیط اطراف جمع آوری می کند.

• یک پردازش گر صدا که صداهای جمع آوری شده توسط میکروفون را انتخاب کرده و آن ها را سازمان دهی می کند.

• یک فرستنده و گیرنده (سیمیلاتور )که سیگنال ها را از پردازش گر صدا دریافت می کند و آن ها را به پالس های الکتریکی تبدیل می کند.

• یک ردیف الکترود که شامل گروهی از الکترود هاست که پالس ها را از سیمیلاتور جمع آوری می کند و آن ها را به بخش های مختلف عصب شنوایی ارسال می کند.

 

مغز تکانه‌های الکتریکی را صدا تفسیر می‌کند، اگرچه این صداها دقیقا مانند شنوایی طبیعی نیستند. برای یادگیری و تفسیر سیگنال‌های دریافتی از کاشت حلزون نیاز به گذشت زمان و آموزش است. در ظرف یک سال از زمان استفاده از این دستگاه، در بیشتر افراد دارای کاشت حلزون پیشرفت قابل‌توجهی در درک گفتار مشاهده می‌شود. کاشت حلزون شنوایی طبیعی را به فرد برنمی‌گرداند. در عوض، آن می‌تواند بازنمایی سودمندی از صداهای موجود در محیط را برای فرد ناشنوا فراهم کند و به او کمک کند که گفتار را درک کند.

 

 کاشت حلزون برای چه کسانی کاربرد دارد؟

کودکان و بزرگسالانی که از کم شنوایی عمیق و یا ناشنوایی کامل رنج می برند میتوانند کاشت حلزون را دریافت کنند.

برای اولین بار سازمان غذا و دارو آمریکا در اواسط دهه ۱۹۸۰ کاشت حلزون را برای درمان مشکلات شنوایی بزرگسالان پذیرفت و آن را تایید کرد. از سال ۲۰۰۰، کاشت حلزون برای استفاده در کودکان واجد شرایط، از سن ۱۲ ماهگی نیز مورد پذیرش قرار گرفت. برای کودکانی که دچار ناشنوایی کامل و یا کم شنوایی عمیق بودند  استفاده از کاشت حلزون، در حالی که بسیار کم سن و سال هستند، باعث می شود که آن ها در معرض صدا ها قرار بگیرند و در بهترین دوره برای یادگیری گفتار ( از بدو تولد تا سه سالگی )، بتوانند به خوبی مهارت های گفتاری و زبانی خود را توسعه دهند. تحقیقات نشان می دهد در صورتی که این کودکان کاشت حلزون را  قبل از ۱۸ ماهگی دریافت کنند،  بهتر می توانند بشنوند و موسیقی و صدا ها را  بفهمند و در نهایت بهتر از همتایان خود که کاشت حلزون را در سنین بالاتر دریافت کرده اند، می توانند صحبت کنند. مطالعات همچنین نشان می دهد که کودکان واجد شرایط که کاشت حلزون را پیش از سن ۱۸ ماهگی دریافت می کنند، مهارت های زبانی و کلامی خود را در سطح قابل مقایسه ای با کودکانی که شنوایی طبیعی دارند، توسعه می دهند و در بسیاری از موارد می توانند با حضور در کلاس های درس به موفقیت برسند. همچنین برخی از بزرگسالان که همه یا میزان زیادی از شنوایی‌شان را در بزرگسالی از دست داده‌اند، می‌توانند از کاشت حلزون بهره ببرند. آن‌ها یاد می‌گیرند که سیگنال‌های کاشت حلزون تداعی‌کننده صداهایی هست که به خاطر می‌آورند، از جمله صداهای گفتاری، بدون هیچ‌گونه نیازی به نشانه‌های بینایی که لب خوانی یا زبان اشاره برای فرد فراهم می‌کند.

 

تفاوت بین دستگاه کاشت حلزون و سمعک

همان‌طور که ذکر شد سمعک‌ها صداها را برای افراد کم شنوا تقویت می‌کنند، درصورتی‌که دستگاه‌های کاشت حلزون پیچیده‌تر هستند و مستقیم عصب و مغز را تحریک می‌کنند. اگرچه قسمت پردازشگر (قسمت خارجی دستگاه که پشت گوش قرار می‌گیرد)، شبیه به سمعک پشت گوشی به نظر می‌رسد، اما آن یک کامپیوتر کوچک هست که سیگنال‌های صوتی را کدبندی می‌کند.

اغلب کاربران سمعک کم شنوایی دارند و این کم شنوایی را می‌توان بوسیله افزایش ولوم صداهای اطراف برای آن‌ها جبران کرد. اما افرادی که نیاز به کاشت حلزون دارند، با افزایش ولوم صدا مشکل‌شان برطرف نمی‌شود، مغز آن‌ها برخی از اجزاء سیگنال‌های صوتی را از دست می‌دهد. شنوایی با کاشت حلزون مانند شنوایی طبیعی یا شنوایی با سمعک نیست، اما کاشت حلزون این امکان را فراهم می‌کند که افراد با دیگران گفتگو کنند، سیگنال‌های هشداردهنده را شناسایی کنند و صداهای محیطی را درک کنند. کاربران کاشت حلزون بیان می‌کنند که صداهای گفتاری برای آن‌ها بیشتر شبیه صدای ربات‌ها (آدم ماشینی) هست، اما آن‌ها می‌توانند این صداها را درک کنند و در گفتگوها مشارکت کنند و با تلفن با دیگران صحبت کنند.

 

عوارض کاشت حلزون

عمل جراحی کاشت حلزون معمولا بدون خطر است. عوارض کاشت حلزون ممکن است شامل:

 

• از بین رفتن باقیمانده شنوایی. جایگذاری دستگاه ممکن است به باقیمانده شنوایی در همان گوش آسیب بزند.

• التهاب غشاءهای اطراف مغز و طناب نخاعی ( ابتلا به بیماری مننژیت) به‌دنبال عمل جراحی کاشت حلزون در کودکان. معمولا پیش از عمل جراحی برای پیشگیری از بیماری مننژیت، واکسیناسیون انجام می‌شود.

• گاهی‌اوقات هم، عمل جراحی مجدد برای تعمیر یا جایگذاری دستگاه‌های معیوب.

 

چه نکاتی را باید در نظر گرفت:

 

پیش از عمل جراحی

ارزیابی کامل پزشکی برای این‌که مشخص شود که آیا کاشت حلزون گزینه پزشکی مناسبی هست.

ارزیابی احتمالا شامل:

• آزمون‌های شنوایی، گفتار و گاهی‌اوقات تعادل
• معاینات پزشکی برای ارزیابی سلامت گوش داخلی
• تصویربرداری سی‌تی (CT) یا ام‌آر‌آی (MRI) از جمجمه برای ارزیابی حلزون و ساختمان گوش داخلی
• گاهی‌اوقات، آزمون‌های روانشناسی برای تعیین توانایی یادگیری آموزش‌های استفاده از دستگاه کاشت حلزون

 

هنگام عمل جراحی

جراح پشت گوش را شکاف می‌دهد و حفره کوچکی در قسمت استخوان جمجمه (ماستوئید) برای قرار گرفتن قسمت داخلی دستگاه ایجاد می‌کند. سپس جراح سوراخ کوچکی در حلزون ایجاد کرده و از طریق این سوراخ ردیف الکترودی قسمت داخلی دستگاه را داخل حلزون جایگذاری می‌کند. شکاف پشت گوش با بخیه بسته می‌شود، به‌طوری‌که قسمت داخلی زیر پوست قرار می‌گیرد.

 

پس از جراحی

فرد ممکن است این موارد را تجربه کند:

• احساس فشار یا ناراحتی در گوش
• گیجی یا حالت تهوع

بیشتر افراد روز جراحی یا یک روز پس از جراحی حال عمومی خوبی برای مرخص شدن از بیمارستان دارند. فرد جراحی شده حدود یک هفته بعد نیاز است که برای کشیدن بخیه‌ها به دکتر مراجعه نمایید.

 

فعال کردن دستگاه

برای فعال کردن دستگاه، پزشک کارهای زیر را انجام می‌دهد:

 

• تنظیم پردازشگر صدا
• بررسی قسمت مختلف دستگاه برای اطمینان از عملکرد آن‌ها
• تعیین این‌که چه صداهایی شنیده شوند
• آموزش نحوه استفاده از دستگاه و نگهداری مناسب آن
• تنظیم دستگاه به‌طوری‌که از نظر شنوایی بهترین عملکرد را داشته باشد

 

توانبخشی

توانبخشی شامل آموزش مغز برای درک صداهای شنیده شده از دستگاه کاشت حلزون است. گفتار و صداهای محیطی روزمره، متفاوت از چیزی که در خاطر فرد هست، شنیده می‌شوند. مغز برای شناسایی مفهوم صداها نیاز به زمان دارد. این فرایند در حال بهبود می‌باشد و با استفاده مداوم و پیوسته از دستگاه پردازشگر گفتاری در ساعات بیداری همواره بهتر می‌شود.

 

کاشت حلزون برای کودکان

سازمان غذا و دارو آمریکا معتقد است که از شروع سن 1 سالگی عمل جراحی کاشت حلزون برای کودکان امکان‌پذیر است. بیشتر کودکانی که در دوران کودکی کم شنوایی قابل‌توجهی در آن‌ها تشخیص داده می‌شود، کاندیدای دریافت کاشت حلزون هستند. کاشت حلزون در اویل دوران کودکی باعث می‌شود که کودکان در دوره بحرانی یادگیری گفتار و مهارت‌های زبانی در معرض این صداها قرار بگیرند.

 

کاشت حلزون عملکرد بهتری دارد برای کودکانی که:

 

• در هر دو گوش کم شنوایی عمیق دارند.

• سمعک به آن‌ها کمک کمی می‌کند.

• سن کودک کمتر از 5 سال است.

• نداشتن شرایط پزشکی یا عوامل خطری که احتمال بروز عوارض همراه با عمل جراحی کاشت حلزون را افزایش دهد.

• آمادگی برای یادگیری ارتباط برقرار کردن با دیگران بوسیله کاشت حلزون.

• برخوردار بودن از حمایت والدین، معلمان و برنامه‌های مدرسه برای کمک به آن‌ها در بدست آوردن مهارت‌های شنوایی.

• شرکت در جلسات تربیت شنوایی وگفتار درمانی برای یادگیری مهارت‌های گفتاری.

 

کاشت حلزون در بزرگسالان

برخی از بزرگسالان که در  دوران بزرگسالی مبتلا به کم شنوایی شدید تا عمیق یا عمیق شده‌اند و سمعک به آن‌ها کمک کمی می‌کند، می‌توانند از کاشت حلزون استفاده کنند.

 

عوامل متعدد و متفاوتی بهره‌مندی از کاشت حلزون را در بزرگسالان تحت تاثیر قرار می‌دهد:

 

• سن فرد هنگامی که به کم شنوایی مبتلا می‌شود:

افراد بزرگسالی که مدت کمی از کم شنوایی‌شان می گذرد، حافظه شنیداری و اتصالات عصبی بیشتری در مغز برای صدا دارند. پس از این‌که عمل کاشت حلزون برای آن‌ها انجام شد، این حافظه شنیداری می‌تواند به آن‌ها کمک کند، وقتی آن‌ها دوباره یاد می‌گیرند که با دستگاه کاشت حلزون بشنوند.

• سن فرد هنگام کاشت حلزون:

برای فردی که کاندیدای کاشت حلزون است، هیچ محدودیت سنی وجود ندارد. حتی افراد بزرگسال دارای 90 سال سن و بیشتر می‌توانند از صدا با کاشت حلزون لذت ببرند. اگر فردی پس از این‌که مهارت‌های زبانی را با شنیدن و گوش دادن یاد گرفت، به کم شنوایی مبتلا شود، این نوع کم شنوایی، کم شنوایی پس از زبان آموزی (post-lingual) نامیده می‌شود. بنابراین آن‌ها یاد خواهند گرفت که زبان شفاهی را بشنوند همان‌طوری که پیش از دریافت کاشت حلزون می‌شنیدند. برای فردی که پیش از دریافت کاشت حلزون هیچ تجربه شنیداری نداشته است، مسئله خیلی متفاوت است. برای این افراد ممکن است خیلی زمان ببرد تا صدا را درک کنند. آن‌ها ممکن است با کاشت حلزون قادر باشند فقط برخی از صداهای محیطی را درک کنند و برای ارتباط، گوش دادن و صحبت کردن با دیگران از همان روش پیش از کاشت حلزون استفاده می‌کنند.

• فاصله زمانی بین کم شنوایی و کاشت حلزون:

ابتلا طولانی مدت به کم شنوایی دلیلی برای استفاده نکردن از دستگاه کاشت حلزون نیست. با‌این‌حال، اگر فاصله زمانی بین شروع کم شنوایی و کاشت حلزون زیاد باشد، روند یادگیری شنوایی با کاشت حلزون ممکن است طولانی‌تر شود.

• باقیمانده شنوایی:

باقیمانده شنوایی بدین معنی است که مقداری از سلول‌های موئی ظریف در حلزون گوش داخلی هنوز سالم باشند و بتوانند صدا را دریافت کنند. افراد بزرگسالی که باقیمانده شنوایی بیشتری دارد، مغزشان عملکرد بهتری دارند برای گوش دادن، یادگیری و به یادآوری صداهایی که آن‌ها می‌توانند بشنوند. این باقیمانده شنوایی سپس می‌تواند به مغز کمک کند برای تفسیر و درک مفهوم صداهایی که با دستگاه کاشت حلزون شنوایی خواهند شنید.

• علت کم شنوایی:

همیشه تشخیص علت کم شنوایی امکان‌پذیر نیست. بااین‌حال در مواردی که می‌توان علت را تشخیص داد، این اطلاعات می‌تواند کمک کند به راهنمایی فردی که کاندیدای دریافت کاشت حلزون است و همچنین به افراد متخصصی که با فرد کاشت‌شده برای رسیدن به بهترین نتیجه کار می‌کنند.

• استفاده از سمعک پیش از کاشت حلزون:

استفاده از سمعک به‌ویژه برای افراد بزرگسالی که باقیمانده شنوایی مفیدی دارند، می‌تواند به مغز برای دریافت صداها در دوران پیش از کاشت حلزون کمک کند. استفاده از سمعک قسمت‌های مربوط به شنوایی در مغز را تحریک می‌کند و مغز را برای تفسیر معنی و مفهوم صدا آماده می‌کند.